‏ما همه مجازی هستیم

یعنی یه بودن در وحشتناک ترین حالت ممکن

بودنی موقت

اینی که احساس نزدیکی یا قرابت داشته باشیم با مخاطبان مجازیمون

فقط یه حس هست ‏

حسی نزدیک به واقعیت ‏

اما واقعیت چیز دیگه ایه ‏

ادمای واقعی اعتبار و تضمینی به حضورشون نیست چه برسه به مجازیا

اما آدما چه مجازی چه واقعی در قبال افرادی که باهاشون مراوده دارن و ادعای دوستی میکنن و وابسته میکنن به خودشون ‏مسوولن

‏ و این بدترین قسمت همین روابط هست متاسفانه

مسیولی در قبال کسی که باهاش مراوده داری ‏

دوستی با اونی که بهت دل بسته ‏

این چیزا تو مجازی نمی گنجه ‏

نمی گنجه و قتی با یه دکمه ی خاموش موبایل همه چیز تموم میشه

اما دو نکته اینجا حائز اهمیته،یکی اینکه از اول روابطمون در دنیای مجازی، توقعاتمون و خواسته هامون از هم کاملا ‏منطقی و منطبق با ‏فضای مجازی باشه دو اینکه وقتی رابطه ای رو شروع کردیم تمام عواقب و مسئولیتهاش رو هم قبول ‏کنیم و تا آخر پاش بایستیم

اینکه فکر کنیم چون رابطه مجازیه پس قانون دنیای واقعی براش صدق نمیکنه کاملا بیمورده!‏

آدما چه رابطه مجازی باشه چه  واقعی وابسته محبت مخاطب میشن

پس باید از شروع رابطه حواسمون به تمام جوانب باشه که خدایی نکرده دل نشکنیم