یکی از شیشه ها شکسته بود و پدر دست به کار تعویضش شد.

شیشه بزرگ بود و فاصله ی شیشه بری تا منزل زیاد

این ها رو بذارید کنار گرمای سر ظهر مرداد ماه و اتفاقا چندین بار برش اشتباهی شیشه

رفت و آمدها کلافه ش کرده بود

اما سعی می کرد آرامش خودش رو حفظ کنه و هرچه زودتر شیشه رو جا بیندازه تا وضعیت نا به سامان خونه ، درست بشه

در کنار همه ی این ها ، از اداره ی پست به من زنگ زدند که بسته ی پستی دارید ،

گفتم چرا خودتون نمیارید؟

فرمودند اومدیم نبودید

هرچند ما بودیم و می دونستم که بخاطر حجیم بودن بسته ، از سرشون باز کردن و راه آسون یعنی تماس با مشتری رو پیش گرفتند اما چاره ای نیود...

باید می رفتم

.

.

.

پدر من رو که چادر به سر دید پرسید کجا؟

توضیح دادم

گفت وقتی پستچی نتونسته بیاره ، تو می تونی ؟ بذار کارم تموم بشه خودم میرم ...

چاره ای نبود

نشستم

نیم ساعتی گذشت که دیدم داره دیر میشه

دوباره راه افتادم

گفت ؛ گفتم خودم میرم

گفتم پنج شنبه ست

اداره پست زود می بنده

دیر میشه

کارش رو رها کرد و گفت دارم میرم

رفت 

وقتی برگشت ، نفس نفس می زد

نا نداشت حرف بزنه

دست هاش می لرزید

اولین بارم بود که لرزش دست های پدر رو می دیدم ...

.

.

.

پدر

چقدر زود  خسته شده بود

چقدر زود

پیر شده بود  ...

:(