یه وقتایی دردی داری که درمانش رو هم می شناسی!
خیلی هم داری درد می کشی اما نمی خوای بری سراغ اون درمان .
سختته که قبول کنی اون تنها راه حل مشکلته !
همین لجبازی با خودت، گاهی لحظات شیرینی رو ازت می گیره که دیگه با هیچ چیزی قابل جبران نیست !
وقتی دردت به اوج خودش می رسه ، بازم می ری سراغ خدا و ازش کمک می خوای
خدا هم همه ش گوشه ی ذهنت همون درمان رو یادآوری می کنه بهت ، اما با سماجت تمام سعی می کنی اون رو از گوشه ی ذهنت بیرون کنی و بازم التماس خدا کنی برای تموم شدن دردات !
یکی نیست بهت بگه آخه آدم حسابی! تو که می دونی درمان رو ؛ از خدا چی می خوای؟
بعدش هم که از همه جا رونده و مونده میشی، میری سراغ درمان !
اما گاهی دیگه خیلی دیر شده !
دردت اونقدری بزرگ شده که دیگه اون درمان جواب نمی ده
مستاصل می مونی که یعنی چی؟
چکار کنم پس؟
لبخند خدا رو می بینی که از اون بالا داره نگاهت می کنه که " من چی بهت بگم ؟ اون موقعی که وقتش بود ؛ گفتم بکن ، نکردی ! حالا دیر اومدی و می خوای زود بری؟ نمیشه آقا ، برو ته صف "
و تو
می ری ته صف
مثل بچه های مودب ،
اما ته دلت آشوبه که یعنی این بار درمونت چی قراره باشه؟
میشه که مثل قبلی سخت نباشه؟
میشه که خدا قدرت پذیرشش رو بهم بده؟
میشه که
میشه که
.
.
.
سعی می کنی با همین افکارت ذهنت رو مشغول کنی تا دوباره نوبتت بشه و این بار عین بچه ی آدم حرف گوش کنی!
خب حرف گوش کن !
پ ن :ببخشید اگه از متن چیزی نفهمیدید / البته اگر هم فهمیدید که نوش جانتون
فقط خیلی التماس دعا
