خوبه که حواسمون به گفته هامون باشه،به عملمون باشه،نمیدونم چرا فکر میکنیم طعنه و زخم زبون همون رک گوییه! همون انتقاده! فکر میکنیم اگه تمام عیوب طرفو با شدت بکوبیم تو صورتش انتقاد به حساب میاد! گاهی هم البته با شوخی و خنده هرچی دلمون میخواد به طرفمون میگیم و اصلنم به این فکر نمیکنیم که شاید ناراحت بشه و دلش بشکنه 

بعضیا ناراحتیشونو نشون نمیدن،به ظاهر همراه طرف میخندن اما از درون ناراحت میشن،ما هم اصن به روی خودمون نمیاریم که چی گفتیم و چی شده! اما مدیونی این دل شکستن بی خبر همیشه همراهمونه!

طعنه میزنیم، مثلا نقد میکنیم،دل میشکنیم،بعد هم خیلی عادی به زندگیمون میرسیم،اصلنم برامون مهم نیست که چه بلایی سر دل و شخصیت طرفمون آوردیم! خودمونم توجیه میکنیم که حقیقتو گفتم،بلاخره یکی باید حالیش میکرد حقیقت چیه! اما کافیه یکی حتی با شوخی و خنده یک عیب کوچیکمونو به رومون بیاره، دنیا رو سرش خراب میکنیم! 

حواسمون باشه خدایی نکرده خواسته یا ناخواسته،جدی یا شوخی دلی نشکنیم