محدودیت چشم ...
به یک جشن خاص دعوت شده بودم و به خاطر خاص بودن فضاش ، حس می کردم باید تو انتخاب لباس سنگ تموم بذارم.
از صبح درگیر انتخاب نوع لباس بودم و آماده شدن ...
می خواستم متفاوت باشم تو این مراسم ...
جلوی آینه که ایستادم ، "ماشالله " گفتن ِ مادرم و صحبت پدر که می گفت ؛ " دختر باید همه چیز تمام باشه ، مثل ضحیِ خودم ، ماشالله " ،،، لبخند رضایت رو بر لبم نشوند .
حس خوبی داشتم ...
مدت ها بود که این قدر به خودم نرسیده بودم ... مشغله های کاری و ... من رو از توجه به خودم دور کرده بود ...
حالا که بعد مدت ها دستی به سر و روم کشیده بودم و تغییرات محسوس بود ، واقعا آرامش داشتم ...
دیگه وقت رفتن بود و ماشین منتظر بود ...
سریع چادرم رو سر کردم و راه افتادم ...
پله ها رو یکی دوتا داشتم می کردم که یک آن جلوی یک آیینه ی قدی ایست کردم ...
باورم نمی شد ...
از اون همه زیبایی و خاص بود ، هیچی نمونده بود ...
جلوتر رفتم ...
دیدم من هنوزم همون ضحی ِ سابقم ...
با همون چادر
با همون سادگی
...
بله
سیاهی چادرم ، تمام اون جذابیت های بصری رو پوشانده بود ...
چادرم رو کنار زدم ...
دیگه دیدن خودم برام مثل چند لحظه ی قبل لذت بخش نبود ...
سیاهی چادرم همه چیز رو پوشانده بود ...
تمام اون چیزهایی رو که لذت می بردم از دیدنش ...
این بار لبخندی عمیق تر زدم ...
احساس امنیتی که اون لحظه بهم دست داد و با هیچ قلمی نمی تونم روی کاغذ بیارم ....
...
چادرم رو محکمتر گرفتم و این بار
باوقارتر
پله ها رو پایین رفتم ...
:)
