سلام

این چند روزه وقتی یاد سکوت پرمعنای مادر و صدای گریه های خواهرم ، بخاطر بی خبری چندساعته و سفر یک روزه ام می افتم، ناخودآگاه می روم تا ...

تا بیست و اندی سال قبل زمانی که شاید خیلی هایمان هنوز پایمان به این دنیا باز نشده بود، می روم تا اشک های خواهران و بغض های خفته ی مادرانی که عزیزانشان را بدرقه می کردند.

اما امروز، می روم تا ...

تا هزار و سیصد و هفتاد و پنج سال قبل، زمانی که مادر نبود تا با اشک هایش حسین(ع) را بدرقه کند.

امروز اماممان حج را ناتمام رها می کند تا غربتش را فریاد بزند تا بفهماند که برای دین باید از جان گذشت باید قربانی کرد و اینبار نه ابراهیم وار، باید قربانی کرد تمام هستی را علی را، قاسم و علمدار را.

و امروز ما با اشک هایمان حسین را بدرقه می کنیم.

یاعلی